KOCKAT

ROLAND MUSTA

Natën kur bie te fle, më në fund,
Vonë, kur gjithçka kridhet në qetësi,
Lodhje ndjej e gjumi s’më mund,
Megjithëse ndodhem në shtëpi.
Diku me dhemb, diku më therr,
Nuk jam somnambul, nuk jam bohem.
Dhe zë rrotullohem në shtrat,
Gjymtyrët më bëjnë
kraf – kraf.
Kushedi sa ftomë e lagështire kanë marrë.
Në 40 vjet, kanë heshtur
Dhe kur janë vrarë,
Dhe kur janë zhveshkur.
Tani, si duket, më s’mbajnë.
Si trungjet, që ndënë sytha
Qajnë.