NDAJ TJETRIT

 

DUSHKO VETMO

(1914 – 1999)

NDAJ TJETRIT

 

Ndaj Teje pa pushim

un eci,

dhe në errësi të kërkoj.

 

            Midis mjegullës të thërres

dhe dritën tënde pres,

o diell,

dhe këndoj

me zën e rruzullimit

etjen e pambarimit,

o agim

i shpirtit tim.

 

            Tjetër tashmë nuk kam përveç dëshiri,

dëshirë të thellë,

nëpër mijëra unazash të rrjedhur

prej rrjedhave të kaluara

prej zemrave të bashkuara.

 

            Dhe brenda këtu te gjiri

tani e mbledhur

Tjetrin lakmon me mua

njerëzia,

dhe noeritë e mia

pas valëvet i qiell

dhe revet pas m’i sjell.

 

            Tjetrin kërkoj,

amëshorin;

tjetrin lakmoj,

të pasosmin.

 

            Dhe ja durimin tim,

pamundjen time.

Nisja Ti je dhe Sosja e gjithësisë,

e sendevet buronjë

dhe e qenjevet pushim.

Por si dëshiri im

kufinj të tillë do të kapë?

Kush mund po mendjes sime

flatra dhe pendë t’i japë?

 

Ju që vështroni ritmin e Hyjnisë

nëpër dridhjet e hyjvet

dhe nëpër hijet e natës tinëzime

kërkoni;

ju që dëgjoni zhurmën e qetësisë

dhe fjalë e ushëtime

në shtrush hetoni

që gjethi i veshkur bën,

ju ma kallëzoni!

 

Është verë e bën vapë.

Pëshpëritjet

e gjetheve të lashta

i dëgjoj

edhe sot

porsi herët ata

në Dodonë

por gjuhën e hershme

tani

s’e kuptoj.

 

Sytë pas flakravet

janë marrë

që vapa dhe nxehti i verës

lëshojnë

përpjetë.

 

Para syvet dhe mendja dhe zemra kalojnë,

mbi gurin

me trup

unë qëndroj

dhe në humnerë të mendimeve

kallem.

 

Dhuratën e jetës ku e vura?

Çka bëra me të?