Ikja e dherave

 

Ilirian Zhupa

Ikja e dherave

Ikin zogjtë çdo vjeshtë mes qiejve të tunxhtë,

me gjethet e zverdhura, mes shtjellës së erërave,

ikin ujërat me avujt e shirat e plumbtë,

po mua më tremb ikja e dherave.

 

Ikin njerëzit pas brigjeve në një udhë të trishtë,

mbetet prapa pritja e ngjethtë – ankth e pezm,

ikin gurët e varreve në një pllajë të rrëpirtë,

e mua prapë ikja e dherave më tremb.

 

Ikin shpirtrat e sytë, ikën dielli dhe hëna,

ikën nata dhe dita, ikën vdekja dhe jeta,

s’ikin nga jashtë siç pandehim, ikin nga brenda,

s’ikin me shpendët dhe njerëzit, ikin me dherat.

 

E mua më tremb ikja e dherave gjithmonë,

jo ikja e zogjve, e gjetheve, e ujërave, planeteve.

Ikja e dherave është ikja e gjakut dhe shpirtit tonë

të brishtë. Përtej sikleteve…